Ήταν η Ημέρα των Μητέρων. Η Παναγία εμφανίστηκε στη μητέρα μου ξανά, δείχνοντάς της αυτή τη φορά το Ιερά Καρδιά της, μέσα στο στήθος της όλο διαφανές, όπως ένα πολύ φωτεινό κρύσταλλο, λέγοντάς της:
Η καρδία μου είναι έτσι... Τώρα έτσι, είναι έτσι...
Και έδειξε τι κρατούσε την προηγούμενη μέρα. Το που η μητέρα μου σκέφτηκε ότι ήταν κομμάτι κρέατος, μετατράπηκε σε νεκρό παιδί, όλο αίμα. Και η Παρθένος πρόσθεσε:
Είναι άμβλωση! Και η άμβλωση είναι βαριά αμάρτια! Όποιος κάνει άμβλωση πρέπει να πάει στο ομολογιαστή, να κλαίει και να γυρίζεται στον πάτο σε μετάνοια, και ποτέ δεν πρέπει να σταματήσει ξανά να προσεύχεται. Μόνον τότε μπορεί να σωθεί!
Η μητέρα μου θυμήθηκε ότι είχε ήδη δύο αποβολές. Τότε η Παναγία είπε:
(*) Παρ' όλα αυτά, μετάνοια τώρα!
Η Παναγία ρωτήθηκε,
Αν ήταν τώρα, τι θα έκανες;
Η μητέρα μου απάντησε:
Θα έκανε ό,τι δεν έχω αποβολή και να χάσω τα παιδιά μου! ( Τότε η μητέρα μου πήγε σε έναν ιερέα για ομολογία και ζητήσει συγχώρεση.)
Η Παναγία τότε έδειξε μια όραμα:
Βλέπε! Έτσι είναι οι Μαύροι...
Η μητέρα μου είδε πολλούς άνδρες με μαύρη ενδυμασία να καίγονται στις φλόγες της κόλασης.
...επειδή η Μαсонία είναι μια sekt του διαβόλου και αν πεθάνεις ως Μασώνας, πάς απευθείας στην κόλαση!
Σ' αυτήν την ίδια μέρα, το απόγευμα, η Παναγία έδειξε ξανά στη μητέρα μου τον αδερφό μου Κιρίνο, ο οποίος κάθονταν στο γόνατά της. Οι δύο τους βρισκόταν πολύ κοντά στην μητέρα μου. Τότε η Παρθένος μίλησε προς αυτήν:
Έχω δείξει τον υιό σου τρεις φορές και ακόμα δεν του έχει ρίξει φιλιά. Ρίξε του ένα φιλιά!
Η μητέρα μου έκανε ό,τι της ζήτησε η Παναγία - έριξε φιλιά στον αδερφό μου και επίσης στην Παναγία και τον Ιησού, ευχαριστώντας την για όλα όσα είδε.
Οι οπτασίες της Παναγίας με τον αδελφό μου στη μητέρα μου ήταν μια μαθηματική παιδαγωγία που έκανε η Παναγία μαζί της. Η Παναγία θεραπεύει αργά την μητέρα μου από το βαθύ πόνο της για τη ξαφνική απώλεια του αδελφού μου. Πιστεύω ότι η μητέρα μου πάσχισε πολύ περισσότερο από όλους μας στο σπίτι. Μπορώ να πω ότι η μητέρα μου έχει μια ευαισθητική ψυχή, καθαρή, χωρίς κακία και λεπτή. Τη 1 Σεπτεμβρίου 1989, την ημέρα που πέθανε ο αδελφός μου, δεν ήταν στο σπίτι εκείνη τη στιγμή. Ήταν στο κέντρο του Μανάους με τον πατέρα μου να κάνει κάποιες αγορές για το σπίτι μας. Όταν έφτασε στο σπίτι ο αδελφός μου είχε ήδη πεθάνει, το σώμα του μεταφερόταν από την IML. Οι άνθρωποι της έλεγαν τις ειδήσεις ξαφνικά, χωρίς καμία προετοιμασία. Αυτό ήταν το πιο τραγικό και προκάλεσε τεράστια πόνο και μεγάλη αγωνία. Ο αδελφός μου πέθανε από ατύχημα στο σπίτι ενώ παίζονταν. Οι αδερφοί μου και εγώ ήμασταν πολύ μικροί και δεν ξέραμε τι να κάνουμε για να τον βοηθήσουμε. Ήσαν οι γείτονες που μας βοήθησαν, σώζοντας μας και μεταφέροντας τον στο νοσοκομείο αμέσως. Το πιο πονητικό για τη μητέρα μου ήταν όταν ήταν ήδη στο σπίτι να δεχτεί και να δει το σώμα του αδελφού μου να εισέρχεται στον φέρετρο από την πόρτα της αυλής. Η καρδιά μου και εκείνη των αδερφών μου δεν μπορούσαν να τη παρηγορήσουν σε αυτό το λυπηρό στιγμή. Η μητέρα μου πέρασε ώρες και ώρες κλαίοντας πάνω στο σώμα του αδελφού μου. Μπορούσα μόνο να πάω στον χώρο μου και να κλάψω, αλλά κλαιόμουν βλέποντας την εικόνα της Παναγίας, ντυμένη σε λευκό, που ήταν στην καλύψη ενός βιβλίου για τις οπτασίες της στη Φάτιμα στους τρεις μικρούς βοσκούς. Έτσι ξεκίνησα ξανά να προσεύχομαι τον Ρωσανίστερο, φέρνοντάς με πιο κοντά στον Θεό και την Παναγία όταν ήταν μόνο 16 ετών.
(*) Η Παναγία είπε αυτό στη μητέρα μου λόγω του λανθασμένου λόγου που έχασε αυτά τα δύο παιδιά, πριν από αυτήν την φορά, επειδή δεν φρόντισε καλά τη γέννηση της, αποφεύγοντας καταστάσεις που την έκαναν θυμωμένη και σε κίνδυνο να χάσει τα παιδιά, βλαπτούμενα.