Pokój niech będzie z tobą!
Drogi dzieciu, Bóg wysyła mnie tutaj, aby pomóc wam, błogosławić was i prowadzić was bezpieczną drogą do Niego. *Modlcie się, modlcie się, żeby Święty Duch oświecił was i dał was siłę, by ze wiarą, z odwagą świadczyć o miłości mego Syna Jezusa i Jego światło wszystkim waszym braciom. Dzieciu, jestem zawsze blisko was. Ja, wasza Matka, pragnę wypełnić wasze serca pokojem Bożym. Jestem tutaj ze łaskami, które Bóg pozwala mi dawać was. Otwierajcie coraz bardziej swoje serca Bogu i wasze rodziny będą cieszyły się błogosławieństwami Nieba.
Bóg darował wam wielką łaskę dziś wieczorem moją obecnością tutaj. Pewnego dnia zrozumiecie przyczynę tych słów Matki moich. Przyszłam, aby błogosławić wasze miasto. Dziękujcie Bogu za ten wielki dar. Błogosławię was: w imieniu Ojca, Syna i Ducha Świętego. Amen!
Przed odejściem powiedziała mi:
Synku, modl się, modl się. Nie trać odwagi i wiary. Bóg pragnie uratować wszystkich waszych najbardziej zagubionych i odległych braci i sióstr. Pozwól Panu używać ciebie do rozpowszechniania Jego wiadomości miłości. Kiedy mówisz o moich wiadomościach swoim braciom, to pociesza zarówno Serce mego Syna, jak i Matki Mojej Serca. Zawsze towarzyszę ci i błogosławię ciebie. Dziękuję za twoją dostępność. Proś o przebaczenie swoich grzechów, aby być całym Bogu. Pokój niech będzie z tobą i twoją rodziną.
(*) Wiara kieruje inteligencję ku Stwórcy wszystkich rzeczy, temu który jest nieskończenie większym, wyższym i bardziej godnym miłości niż wszystkie one. Wiara umożliwia poznanie atrybutów Boga, wskazuje wszystko co on zrobił dla ludzi i wszystko co ludzie mu winni. Z tym życiem wiary duch podnosi się ponad naturalną aktywność, choć bez odłączenia się od niej.
W nowym horyzoncie, który Wiara otwiera przed nimi, naturalne siły ducha znajdują wiele nowych elementów dla swojej działalności. Ta działalność, przez którą duch wewnętrznie przyjmuje treść Wiary, polega na medytacji. Ta działalność staje się żywsza, łatwiejsza i owocniejsza, jeśli Święty Duch animuje i podnosi ludzki ducha, który wtedy czuje się w rękach wyższej mocy oświetlającej go; tak bardzo, że nie wydaje mu się to jego własna działalność, ale boskie objawienie, które go naucza.
To, co duch osiągnął przez medytację, w jednej lub innej formie, staje się jego własnym, trwałym nabyciem. Reprezentuje to znacznie więcej niż skarbnicę zgromadzonych prawd, z których można korzystać pamięcią, gdy jest to konieczne. Duch - w szerokim i obiektywnym znaczeniu, nie tylko umysłu, ale także serca - zapoznaje się z Bogiem przez ciągłe uwagę, poznaje Go, kocha.
Wiedza i miłość są częścią jego bytu, podobnie jak relacja z inną osobą, z którą już dawno żyjesz i masz bliskość: takie osoby nie muszą szukać wzajemnych informacji ani rozważać siebie nawzajem, aby się poznawać i uznawać za godne miłości; między nimi nawet nie ma potrzeby słów. Tak powinniśmy sobie wyobrazić relację duszy z Bogiem po długim ćwiczeniu życia duchowego: już nie potrzeba jej medytacji, żeby poznać i kochać Boga - już skończyła podróż, już odpoczyna na osiągniętym celu. Jak tylko się stawia w modlitwie, jest już z Bogiem i pozostaje z Nim przez miłosierne oddanie. Bogu bardziej podobają się Twoje milczenie niż słowa. To nazywamy nabywczą kontemplacją. Ten rodzaj kontemplacji jest owocem wielu własnych wysiłków, podżeganych i utrzymywanych przez wiele łask. Najbardziej winniśmy Bożej łasce ogłoszenie wiadomości wiary, prawdy odkrytej przez Niego, jak również siłę do współpracy z naszą wolną decyzją: bez pomocy boskiej łaski modlitwa lub medytacja nie mogą być wykonane.
Oddanie się w modlitwie i czas trwania nabytej kontemplacji zależą od nas. Patrząc na siebie, kontemplacja - podobna do spokoju i miłosiernego oddania Bogu - może być uważana za formę Wiary. Jest to najwyższy stopień życia wiary, który można osiągnąć własną działalnością, pod warunkiem wykonania jej logicznej sekwencji: oddanie swojej woli woli Bożej i zgodność wszystkich działań z boską wolą.